#BeeldindeKijker - Januari 2020
Dierentuin - Zalencomplex: wintertuin
Anvers, 6 juin 1897, Chère cousine Agnès, Il m’a demandé ! Ik moet het je gewoon vertellen. Gisteren kwam Maurice op bezoek. Het was prachtig weer en we gingen samen thee gaan drinken in de Jardin Zoölogique. Tot mijn grote verrassing kwam hij aan in zo’n chique Sociable. Met zijn Jacquet, hoge hoed en wandelstok zag hij er nog eleganter uit dan anders. Hij had een boeketje bloemen mee: myrthe, rozen en kamperfoelie. Hij was in gezelschap van mme Dubois, chaperonne van de dag. Ze verzekerde maman dat ze me hoogst persoonlijk zou beschermen tegen de leeuwen en tijgers. Dit was dé gelegenheid om mijn nieuwe wandeljurk van Maison Claudel te dragen. Het is een crèmekleurige ensemble met elegante beige borduursel en style de Mr Horta de Bruxelles. Samen met mamans camee, mijn modieus strooien hoedje en een kanten parasol zag ik er perfect uit voor de dag. Zo kwamen we dus aan in de Jardin. Maurice troonde me meteen mee naar het nieuwe feestpaleis van de Société royale de zoölogie d'Anvers. Lieve Agnès wat een prachtig gebouw! Niet minder dan drie jaar is er aan gewerkt. Er is een ‘promenoir’, een feestzaal en een prachtige trap leidt naar het museum. De zaal is gevuld met de bijzondere dieren op sterk water. Er is zelfs een slagtand van een mammoet. Maar het allermooiste vind ik toch wel de nieuwe wintertuin. Onder een gewelf van glas en metaal zijn de meest exotische planten en palmbomen te zien. Kleurrijke bloemen parfumeren er de lucht. Er is een grote waterval en een beekje met goudvissen. Zo heb ik me de tropen steeds voorgesteld. Terwijl mme Dubois opvallend aandachtig een groepje paradijsvogelplanten stond te bekijken troonde Maurice me mee naar een gietijzeren bankje. En toen gebeurde het! Maurice vroeg mijn hand. In mijn hoofd verdween het glazen dak van de wintertuin, de palmen wuifden om me heen alsof Venus zelf hen beroerde, het klaterende water verstomde en de vissen dobberden als roze vlekjes voor mijn ogen. Als vanuit de verte hoorde ik mezelf ‘oui’ zeggen. Nog voor ik besefte wat er gebeurde schoof Maurice een prachtige ring om mijn vinger. Mme Dubois glimlachte van achter de paradijsvogels. Lieve vriendin, wie had ooit gedacht dat ik, de jongste dochter van Charles Winderickx ooit mme LeRoy zou zijn? Bisous amicale Marie-Adèle. Joeri Mertens #BeeldindeKijker - januari 2020
Meer informatie over de afbeelding
