#BeeldindeKijker - April 2023
Dominicanenklooster
Neem een boek en zet je neer in Het Predikheren. Op 23 april, Wereldboekendag, is er de allereerste editie van de Vlaanderenleestdag. Vlaanderen wil iedereen aan het lezen krijgen en moedigt aan om allemaal een boek te nemen en samen te lezen, onder het motto “zien lezen doet lezen”. Het idee van samen te lezen is nieuw voor mij. Maar lezen is wel al tientallen jaren een belangrijk onderdeel van mijn dagelijkse leven. Ik doe het meestal in mijn eentje, in alle rust (en daarom principieel nooit op de trein). Goede boeken zijn er om te koesteren, te herlezen en door te geven. Je kan erin wegvluchten, er iets uit leren, er mee lachen of huilen. Of je kan gewoon genieten van het papier tussen je vingers. Om lezen te promoten neem ik jullie graag mee naar een plek waar veel boeken te vinden zijn: een bibliotheek. Beroepshalve ben ik al in heel wat bibliotheken geweest. Een erfgoedfotograaf komt al eens ergens, en heel wat historische gebouwen kregen een publieke rol als stads- of gemeentebibliotheek. Slim gezien, want zo breng je niet alleen het erfgoed tot bij de mensen, maar ook de boeken. Ik kan als fervent lezer en erfgoedliefhebber moeilijk tegen die combinatie zijn. Eén van de mooiste bibliotheken die ik ooit voor mijn lens kreeg, is toch wel Het Predikheren in Mechelen. Het verhaal van het gebouw is intussen wel goed bekend: een decennialang leegstaand klooster werd omgevormd van stadskanker tot een toegankelijke hub van culturele bedrijvigheid, met centraal de Mechelse stadsbib. De realisatie won hier en daar al een gerenommeerde prijs, want Het Predikheren is zoveel meer dan een doos rondom een boekencollectie. Een hele verwezenlijking, want naar de bib gaan is één ding, er een tijdje blijven is iets dat je moet willen. En net daar scoort Het Predikheren hoog, volgens mij. Het kleurenpalet, het patina op de muren, de tactiliteit van elk oppervlak, de pure geschiedenis die haast uit de voegen spat. Ze omarmen de bezoeker en wikkelen hem in een warm dekentje. Het zachte daglicht valt door de grote ramen naar binnen, tot op de kasten vol boeken. Hier geen staal of een overdaad aan glas, maar overal natuurhout en oude tegelvloeren. Lange leestafels, knusse zithoekjes, de geur van lectuur rondom je. Alsof het gebouw je wil zeggen: “Neem een boek, zet je neer en blijf nog even”. Het is moeilijk om dat niet te willen. Ter plekke had ik zelf veel zin om net dat te doen. Maar de plicht riep, jammer genoeg. Geen boek voor mij, die namiddag, enkel foto’s. Gelukkig kon ik naderhand even verpozen in de koffiebar in de pandgang van Het Predikheren. Daar hangt dezelfde sfeer als boven tussen de boeken. Ook een aanrader! Kris Vandevorst #BeeldindeKijker - april 2023 ___ Voormalig klooster, in 2019 herbestemd tot stadsbibliotheek 'Het Predikheren'. Foto genomen voor de uitreiking van de Onroerenderfgoedprijs 2020. Het Predikheren in Mechelen is de winnaar én de winnaar van de publieksprijs van deze editie.
Meer informatie over de afbeelding
